داشتن خواب کافی در جوانی و میانسالی میتواند به عنوان یک عامل کلیدی در برخورداری از یک حافظه قوی و فعال در دوران کهنسالی به شمار رود.
تحقیقات گستردهای در زمینه ارتباط میان خواب و عملکرد شناختی صورت گرفته که در نتیجه آن تاثیرات مستقیم خواب بر یادگیری و توانایی حافظه بیش از گذشته آشکار شده است.
بر اساس جدیدترین مطالعات صورت گرفته مشخص شده که خوابیدن نوزادان در طول روز به آنان کمک میکند تا مهارتهای یادگیری و رفتاری جدید را راحتتر به بیاموزند.
دکتر مایکل اسکالین از گروه روانشناسی و علوم اعصاب دانشگاه بیلور تگزاس میگوید: پا به سن گذاشتن باعث میشود تا افراد خواب کمتری داشته و خواب موج آهسته، در میان آنان کمتر شود. دکتر اسکالین و همکاران وی در حال بررسی اثر سن افراد بر روی خواب و رابطه آن با عملکرد شناختی هستند.
این محققان مطالعات جامعی را بر روی بیش از 200 داوطلب انجام دادند که تاریخ آنها به بیش از نیم قرن میرسد. شرکتکنندگانی که در تحقیقات مذکور حضور داشتند به سه گروه سنی جوان (18 تا 29 سال)، میانسال (30 تا 60 سال) و کهنسال (80 سال به بالا) تقسیم شده بودند.
اسکالین و همکارانش گزارشات خود از تعداد ساعات خواب شبانه هر شرکتکننده، تعداد دفعاتی که در طول شب از خواب بیدار شده، مدت زمانی که صرف رفتن به رختخواب کرده و میزان خستگی آنان در طول روز را مورد ارزیابی قرار دادند. نتایج بررسیها نشان داد افراد جوان و میانسال نسبت به افراد کهنسالتر از کیفیت خواب بهتری برخوردار بوده و ساعات بیشتری را صرف خواب نمودهاند که به نظر میرسد این موضوع در عملکرد شناختی آنان در دوران کهنسالی تاثیر مثبتی داشته باشد.
این در حالی است که خواب کافی و با کیفیت در میان شرکتکنندگانی که در سنین 70 تا 90 سالگی بودهاند چندان تاثیر قابل توجهی در عملکرد حافظهشان نداشته است. از این رو محققان اظهار داشتهاند که اگر افراد در سنین جوانی استراحت کافی نداشته باشند در سنین کهنسالی از حافظه ضعیفتری برخوردار خواهند بود.
خواب کافی در سنین کهنسالی جبران بیخوابیهای دوران جوانی را نکرده و تاثیری در بهبود عملکرد حافظه نخواهد داشت. بنابراین اگر افراد میخواهند از حافظه قوی و فعال در دوران کهنسالی برخوردار باشند باید از همان دوران جوانی به کیفیت خواب خود توجه نمایند.